CANERE

CANERE
CANERE
verbum Afflatorum. Statius, Theb. l. 10. v. 723.
Non me ulli monitus, nec Vatum exorsa furentum
Sollicitant, manesque movent: sibi callidus ista
Tircias, nataeque canat, non si ipse reclusis
Cominus ex adytis in me insaniret Apollo.
Ubi canat idem est, quod imperet ex oraculo. Unde ad sequentia, in me insaniret Apollo, Lutatius, Non, ait, si totis suis viribus mihi
incumberet Apollo (divinationum praeses et auctor) et me insanire faceret adeo, ut ipse talia praecinerem. Atque hinc, quia se Numine afflatos videri volunt, istiusmodi initiis utuntur maximorum operum Principes Poetae. Homerus, Il. α v. 1.
Μῆνιν ἄειδε Θεὰ. ----
Iram cane Dea. ----
Et Virg. l. 1. Aen. v. 5.
Arma virumque cano.
Vide Ioh. Gebhardum ad Tibullum, l. 1. Eleg. 4. et Caspar. Barthium, Animadversionum ad Statium l. 3. p. 1229. Quod cum ad confirmandas superstitiones pertineret, ut videl. aspicerentur furere gallantes ac vaticinantes, quasi ab alicuius Numinis inspiratione immissô furore, radicem halicaccabi bibere consuevisse huiusmodi homines, ut ἔκςτασιν inde conciperent, legimus apud Plinrum. Non enim a daemone solum talis furor immittebatur, sed naturâ quoque nonnumquam fiebat, uti dicemus infra in voce Corybantiasmus, item Insania. Vide quoque in voce Abdera. Inde Magorum, qui duobus praecipue modis ligabant solvebantque, cantibus nempe et herbis; haec enim duo praecipue Poetae nominant. Tibullus, l. 1. El. 8. v. 17.
Num te carminibus, num te pollentibus herbis
Devovit tacitô tempore noctis anus.
Et l. 1. El. 2. v. 61.
------- Nempe haec eadem se dixit amores
Cantibus aut herbis solvere posse meos.
Sed cantibus inprimis; seu mussitationibus, uti Hebraei vocant Gap desc: Hebrew, quod Magi cantus suos inter labia demurmurare solebant. Virg. Ecl. 8. v. 71.
Frigidus in pratis cantando rumpitur anguis.
Ovidius, Met. l. 7. Fab. 2. v. 203.
Vipereas rumpo verbis et carmine fauces.
Horatius, Epod. 17. v. 30.
Caputque Marsâ dissilire naeniâ etc.
Unde tales Incantatores; serpentes autem, in quos carmina illorum nil valebant, vel recanere, vel ad cantum obsurdescere, dicti: hodieque Carmen Gallis pro sortilegio est, Charme. Vide Salmas. ad Solin. p. 1089. et Bochart. Hieroz. Part. poster. l. 3. c. 6. nec non hîc passim, inprimis infra voce Carmen.

Hofmann J. Lexicon universale. 1698.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Look at other dictionaries:

  • MANUM canere (Ad) — Ad MANUM canere vide supra Hypocrita …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Palinodiam canere. — См. Бить отбой …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • chancir — [ ʃɑ̃sir ] v. intr. <conjug. : 2> • 1508; altér. de l a. fr. chanir « blanchir », d apr. rancir; lat. canere, de canus « blanc » ♦ Vx Présenter des traces de moisissure. ⇒ se gâter, moisir. Ces confitures ont chanci. Pronom. Elles se… …   Encyclopédie Universelle

  • Kanzone — Kan|zo|ne 〈f. 19〉 1. 〈Lit.〉 provenzal. u. französ. lyrische Gedichtform aus fünf bis zehn Strophen mit kunstvollen Reimen 2. 〈Mus.; 16./17. Jh.〉 heiteres, schlichtes Lied 3. 〈Mus.; in Frankreich〉 3.1 Chorgesang ohne Instrumentalbegleitung 3.2… …   Universal-Lexikon

  • PANTOMIMUS — Graece Παντόμιμος, in vett. Glossis notare Histrionem dicitur: l. 27. ff. de oper. libert. qui scenicis ludis operam navat: Luciano Παντόμιμοι iidem sunt, qui ὀρχηςταὶ, i. e. saltatores. Vide cum περὶ ὀρχήσεως. Sed priusquam οἰ ὀρχηςταὶ se a… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PLASMA — Graece πλάσμα, vox dicta est a Phonascis, quae sie eliquata et mollis esset, ut per omnes sonos intentionesque possetvariari, ut iscimus ex Quintiliano, l. 1. c. 8. (al. 14.) Eôdem sensu apud Persium, Sat. 1. v. 15. occurrit, in his verbis,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Chanson — Sn geselliges Lied erw. fach. (17. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus frz. chanson f. Lied , dieses aus l. cantio f., einer Ableitung von l. canere (cantum) singen . Zunächst entlehnt als (französisches) Liedchen ; dann im Kabarett ein freches,… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • chant — {{11}}chant (n.) 1670s, from Fr. chant, from L. cantus, from pp. stem of canere (see CHANT (Cf. chant) (v.)). {{12}}chant (v.) late 14c., from O.Fr. chanter to sing, celebrate (12c.), from L. cantare, frequentative of canere sing, from PIE root… …   Etymology dictionary

  • Kantor — »Leiter des Kirchenchores, Organist, Leiter der Kirchenmusik«: Das Fremdwort, das im 16. Jh. aus lat. cantor »Sänger« entlehnt wurde, bezeichnete zunächst den Vorsänger im gregorianischen Choral, dann überhaupt den Gesangsmeister in Kirche und… …   Das Herkunftswörterbuch

  • chanter — Chanter, Canere, Cantare, Occinere, Praecinere, Psallere. Qui apprend autruy à chanter, Vocis et cantus modulator, Phonascus, Musicus. Chanter apres un autre, Recantare. Chanter en joüant de fleustes, Canere ad tibiam. Chanter de la gorge… …   Thresor de la langue françoyse

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”